de hoogste tijd voor een gedicht:
(Vreters van kranten metersdik,
Die gretig roddelpraat vergaren...)
Zij zijn van deze eeuw, maar ik -
Van toen er nog geen eeuwen waren!
Verstard als een gekapte spar,
Die vroeger tot een laan behoorde,
Loop ik voor niets of niemand warm,
En wat mij eens het meest bekoorde
Laat mij misschien het koudst van al.
Geen merk of teken draag ik, nergens,
Ik heb geen datum, geen getal:
Een ziel, geboren...zomaar ergens.
Zo slecht heeft mij mijn land behoed
Dat zelfs de meest geslepen speurder
In heel mijn ziel, wát hij ook doet,
Geen moedervlekje zal bespeuren!
Elk huis mij vreemd, leeg elke kerk.
Ik heb geen voorkeur en geen oordeel.
Maar als er langs de weg een berk
Staat, of een lijsterbes bijvoorbeeld...
Mei 1934
Marina Tsvetajeva
uit: Anna Achmatova, Vladimir Majakovski, Marina Tsvetajeva, Ode aan de voetvanger. Ingeleid en gekozen door Kees Verheul, Uitgeverij Van Oorschot, 2013, p. 62.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten