Wat mij frappeert, is dat onder de vele lezers van de epische verledens die geschapen zijn tussen de eerste decennia van de twintigste en die van de eenentwintigste eeuw - van de Hyporeaanse wereld via Gor naar Dune maar ook van Zweinstein naar Westeros - veel studenten geschiedenis zijn. Hoewel zij een 'studieboek' van ca. 250 pagina's al te lang en te ingewikkeld vinden, verdiepen zij zich moeiteloos in deze en vele andere, vergelijkbare fantasy-teksten die bovendien dikwijls de vorm krijgen van series waarvan elk van de delen - meer dan drie is normaal - tussen de vijfhonderd en duizend pagina's telt, en met kaarten, schema's, verzonnen talen, fictieve genealogieën en glossaria ingewikkelder is dan het meest met feiten beladen historische handboek. Of geeft dit slechts aan dat zelfs voor historici verledenverbeeldingen die vaak volledig voorbij de geschiedwetenschap gaan toch aantrekkelijker zijn dan hun normale, wetenschappelijke kost.Peter Rietbergen
afbeelding van Nerdist
citaat uit: Het verleden spelen, of verledens spelen...? Beschavingsmodellen en wensdromen in 're-enactment' en 'games'. in: Clio's stiefzusters. Verledenverbeeldingen voorbij de geschiedwetenschap, Vanthilt, 2015, p. 299.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten