“Er is doorheen de geschiedenis eigenlijk geen enkele sociaal-economische verandering die door de mens zomaar ten goede werd gedaan. Alles is afgedwongen door strijd”, vertelt Dumolyn. “Neem nu bijvoorbeeld het algemeen stemrecht. Men vergeet dat er drie grote stakingen hebben plaatsgevonden om dat algemeen stemrecht af te dwingen, dat er mensen in die strijd het leven hebben gelaten.”
Geen enkele historicus zal het ontkennen: strijd, in al zijn varianten, is één van de meest effectieve manieren om tot resultaten te komen.
Het tegendeel lijkt echter waar te zijn. Met z’n allen verzamelen we op straat, met z’n allen leggen we het verkeer op belangrijke kruispunten stil, met z’n allen nemen we trommels te hand om de uitspraak ‘de maat is vol’ nog wat meer kracht bij te zetten. Maar veel resultaat zien we niet. Hoe komt dat toch? Teren we collectief op een illusie van impact?
Dumolyn zoekt zijn verklaring in de huidige trend van het antisyndicalisme, een trend die volgens hem deels ontstond door de geschiedkundige nalatigheid waar de jongere generaties gezamenlijk last van hebben. Wat vakbonden ons ten goede hebben gebracht in het verleden, zijn we vergeten. We zien het nut er niet van in. Vakbonden duiken wel vaker op in de media, maar meer om pek en veren over hun protestacties heen te gieten dan om hun verwezenlijkingen in de verf te zetten.Deels ligt de schuld ook bij henzelf, laat Dumolyn ons weten. Vakbonden worden door de Y-generatie beschouwd als een oud, in carreaux gekleed comité dat zijn dagen slijt rond tonvuurtjes en zijn stembanden door de zoveelste slogan aan flarden heeft geschreeuwd. De vakbonden zijn zodanig opgegaan in het protest dat ze vergaten te moderniseren en daar lijdt hun imago onder. “Je mag namelijk niet vergeten dat er ook nog iets is als de publieke opinie. Daar moet je ook op voorbereid zijn. Als de vakbonden vandaag één grote fout maken dan is het dat zij, in tegenstelling tot de nieuwere, hippere protestbewegingen, falen in massacommunicatie”, aldus Dumolyn.
Maar vakbonden stellen precies datgene voor wat de jongere generatie in z’n protesten mist: structuur. Naast de duidelijke problemen van een gebrek aan ideologie, leiderschap en een eenduidig doel tijdens het protest, situeert het grootste probleem zich in wat er na het protest gebeurt. Soms eindigt een protest in een gewelddadige confrontatie met de politie en vaker wel dan niet dooft de protestbeweging gewoon uit. Achter de schermen van grote demonstraties schuilt er zelden een goed draaiende en meer permanente organisatie die zich met de opvolging bezighoudt. Een organisatie die ervoor zorgt dat de eisen van de demonstranten zich een weg weten te banen doorheen de ingewikkelde en langdradige processen van de politieke wereld om vervolgens effectief een structurele verandering te bewerkstelligen.
het volledige artikel: Schamper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten