Enkele treffers:
"Er treedt bij veel mensen zelfs een soort gewenning op aan dat soort slecht nieuws. Maar het blijft ongelofelijk wat er allemaal gebeurt. Eerst moeten de overheden ingrijpen om het financiële systeem te redden en nu zegt diezelfde financiële sector aan de landen dat ze niet meer kredietwaardig zijn. De almacht van ratingbureaus lijkt toe te nemen naarmate hun ongeloofwaardigheid stijgt.
Neem nu die misser van 2.000 miljard dollar bij de rating van het Amerikaanse overheidspapier door Standard & Poor’s. Een ‘rekenfoutje’ met wel heel verstrekkende gevolgen."
“Vanuit de financiële markten en ‘onafhankelijke’ denktanks en aan de politieke rechterzijde is er veel druk om snel en hard te gaan besparen, begrijp: in alles wat sociaal is. Dat is zo kortzichtig. Er zal op een wijze manier ook moeten bespaard worden. Maar daarmee alleen dreigt de economie helemaal stil te vallen. We hebben duurzame economische groei nodig. Want een economie die opnieuw aantrekt, die zorgt voor meer jobs. En meer jobs, dat betekent niet alleen meer inkomsten voor de werknemers en de bedrijven, maar ook voor de overheid. En als er meer mensen aan de slag zijn, moet de overheid ook minder uitgeven. Dat is dubbele winst. Die kortzichtigheid duikt ook op in andere discussies. Neem nu het hele debat over de index. Wat zou er gebeuren als we de index afschaffen? Of een indexering overslaan? Dan verdwijnt alle consumentenvertrouwen en zakt de binnenlandse koopkracht als een pudding ineen. Daar zijn de werknemers, maar ook onze bedrijven en economie de eerste slachtoffers van. En ik vind dat niet uit, hé. Dat is wat er de laatste maanden gebeurd is in Duitsland. Trouwens, niet de index is de oorzaak van inflatie. De echte oorzaak is het gebrek aan controle op de prijzen. Het is toch niet normaal dat we in België twee keer zoveel betalen voor onze elektriciteit als in onze buurlanden? Het wordt tijd dat daar iets aan gedaan wordt.”
“De onderhandelaars staan voor een zeer moeilijke klus, een onontwarbaar kluwen. De staatshervorming, de sanering van de openbare financiën en een vernieuwd sociaaleconomisch beleid… Het is niet makkelijk. En ook allemaal met elkaar verweven.
Maar het wordt wel hoog tijd voor een nieuwe regering die de nodige en de goede beslissingen kan nemen. Neem nu de dienstencheques waar vorige week zo veel over te doen was. Dat systeem staat budgettair op instorten. Wat bijzonder erg zou zijn voor de werknemers en voor de gezinnen die de cheques gebruiken voor huishoudelijke hulp. Het systeem moet dus doordacht bijgestuurd worden. Het ACV koos voor een rechtvaardige aanpak met zijn voorstel om de fiscale aftrek voor rijkere gezinnen die veel cheques gebruiken af te bouwen.
Maar het is uiteindelijk alleen een regering die deze beslissingen kan nemen. Om haar rekeningen op orde te krijgen zal de nieuwe regering een pak maatregelen moeten nemen. En de tijd dringt. Je merkt dat Europa zenuwachtig begint te worden over België. Midden oktober moeten we trouwens onze begroting aan Europa kunnen voorleggen."
“Toen Di Rupo begin juli zijn nota voorstelde, hebben we scherp gereageerd. Dat moest ook. Het laten zakken van werkloosheidsuitkeringen naar een minimumbedrag bijvoorbeeld, en ze beperken in de tijd, dat kunnen we toch niet pikken? De minimumuitkeringen die mensen nu krijgen, liggen al zwaar onder de Europese armoedenorm.
Ondanks alle inspanningen om ze te laten stijgen. Daar nog op beknibbelen zou simpelweg betekenen dat we armoede gaan organiseren. Besparen in de gezondheidszorg is een ander gevoelig punt. Misschien is daar wel budgettaire ruimte in de voorziene groei, maar we willen zeker zijn dat dit niet terechtkomt op de kop van patiënten en werknemers.
Maar Di Rupo gaf ook enkele hoopgevende signalen. Eindelijk is er een opening om inkomsten uit vermogen te belasten. Daarmee komen we tot de kern van de zaak: als de regering nieuwe inkomsten wil aanboren, en ze heeft weinig andere keuzes, dan moet ze die zoeken bij de sterkste schouders. Bij de Belgen met een inkomen uit arbeid is geen ruimte voor extra belastingen. Die marge is er wel bij de grote vermogens, in de vennootschapsbelasting en in de strijd tegen fiscale fraude en ontduiking, zoals onze buurlanden doen. De berichten over de megafraude in de diamantsector illustreren dat pijnlijk.”
“Voorstellen van Europa zijn altijd zeer voorspelbaar. Als het van de Europese Commissie afhangt, vallen de klappen altijd in dezelfde hoek: die van de werknemers en van de uitkeringtrekkers.
Dat is niet anders met de Europese pensioenvoorstellen.
Ik denk dat we allemaal wat langer zullen moeten werken. Maar daarvoor moet de wettelijke pensioenleeftijd niet verhogen. Er zit nog wel wat rek op de effectieve uittredingsleeftijd. Je merkt dat mensen dat ook beseffen. Voor de evaluatie van het Generatiepact, nog zo'n dossier dat eraan komt, heeft het ACV zitten rekenen. En wat blijkt? Sinds 2005 is het aantal werkenden van 50 tot 64 jaar, gestegen met meer dan 200.000. We halen dus ruimschoots de doelstellingen. En die cijfers zullen nog stijgen. Wat zou het verhogen van de pensioenleeftijd trouwens oplossen? Oudere werknemers gaan dan waarschijnlijk massaal naar de werkloosheid of ziekteverzekering, waar volgens allerlei goeroes ook stevig bespaard zou moeten worden. Is dat dan de oplossing? Voor de werkgevers waarschijnlijk wel. Maar dat ze maar beginnen met jobs aan te bieden waarin de werknemers langer kunnen blijven werken. Want als het Generatiepact zijn doelstellingen niet gehaald heeft, is het vooral op dat punt.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten